„Ten transport był bardzo ciężki. To była zima – dwadzieścia stopni mrozu” – wspominał Leszek Zabłocki. Dokładnie 80 lat temu do obozu koncentracyjnego na Majdanku dotarł pierwszy transport polskich więźniów politycznych wysłany z więzienia gestapo na Pawiaku.

18 stycznia 1943 r. na stację kolejową w Lublinie przybył pociąg z deportowanymi. Z bydlęcych wagonów wypędzono ponad 1300 osób wycieńczonych około dwudziestoczterogodzinną podróżą. SS-mani pognali ich w dalszą drogę – piesza kolumna wyziębionych kobiet i mężczyzn szybkim krokiem pomaszerowała na Majdanek.

W grupie nowoprzybyłych znaleźli się członkowie ruchu oporu, w tym przede wszystkim żołnierze Armii Krajowej, politycy, samorządowcy, artyści, przedsiębiorcy, naukowcy, nauczyciele, działacze społeczni, jak i osoby ujęte w masowych łapankach. Przybycie polskich więźniów z Pawiaka miało ogromny wpływ na dzieje niemieckiego obozu koncentracyjnego w Lublinie. Postaci takie jak Matylda Woliniewska, bez której nie powstałby samorząd więźniarek i Radio Majdanek, spikerki dodające otuchy współwięźniarkom słowami „Jutro będzie lepiej!”, rektor warszawskiego Seminarium Duchownego bł. ks. Roman Archutowski, Albin Maria Boniecki, który swoimi rzeźbami na zawsze odmienił krajobraz Majdanka, Helena Kurcyusz, która swoimi portretami uwieczniła uwięzione w obozie dzieci z Białorusi, oraz wiele innych postaci, bez których historia KL Lublin nie byłaby taka sama.

Wśród więźniów deportowanych z Pawiaka na Majdanek w styczniu 1943 r. znalazły się również autorki wspomnień – Jadwiga Ankiewicz i Danuta Brzosko-Mędryk. Dzięki ich świadectwom kolejne pokolenia czytelników mogą poznawać realia funkcjonowania obozu i spojrzeć na Majdanek poprzez pryzmat indywidualnych doświadczeń więzionych tam podczas wojny ludzi.

W 80 rocznicę przybycia na Majdanek pierwszego transportu Polaków deportowanych z Pawiaka wspólnie z byłymi więźniami złożyliśmy dziś kwiaty na znak naszej pamięci