W Międzynarodowym Dniu Pamięci o Ofiarach Holokaustu przypominamy historię sześciu milionów żydowskich dzieci, kobiet i mężczyzn, ofiar transportów, nieludzkich warunków w zamkniętych gettach, egzekucji, obław, łapanek, eksterminacji w komorach gazowych. Centralnym, a zarazem najkrwawszym etapem Zagłady była realizowana w Generalnym Gubernatorstwie akcja „Reinhardt”.

O logistycznym aspekcie ludobójstwa oraz o obozach natychmiastowej zagłady pisze w swoim artykule „Infrastruktura, zasięg i bilans ofiar «Einsatz Reinhardt»” dr Tomasz Kranz:

Obozy zagłady akcji „Reinhardt” różniły się od obozów koncentracyjnych wielkością, wyglądem i strukturą. Były znacznie mniejsze, nie przypominały jak większość kacetów koszar, lecz na pierwszy rzut oka pozornie wyglądały jak spokojne miasteczka, niepozbawione przeznaczonych dla załogi SS atrakcji (np. zoo w Treblince czy kręgielnia w Sobiborze). W każdym z nich znajdowały się wydzielone części podporządkowane głównej funkcji, czyli masowej eksterminacji: sektor zagłady, przyjęć, administracyjno-gospodarczy i mieszkalny. SS przebudowywała i modyfikowała te ośrodki w trakcie ich funkcjonowania. Rozbudowywano urządzenia służące do zabijania, a więc komory gazowe, w których deportowanych mordowano gazami spalinowymi. Udoskonalano proces eksterminacji i sposób pozbywania się ciał. Mimo że budowa obozów akcji „Reinhardt” w dużym stopniu była wynikiem improwizacji, a one same – na ogół prowizorycznym zlepkiem rozmaitych obiektów, szybko osiągnęły porażającą wydajność.

Cały artykuł można przeczytać poniżej. Pochodzi on z książki pt. “Infrastruktura akcji «Reinhardt»” pod red. Tomasza Kranza