Od początku kwietnia 1944 r. niemiecki obóz koncentracyjny na Majdanku znajdował się w stanie ewakuacji. Władze SS zdecydowały o wywiezieniu większości więźniów do obozów w III Rzeszy, w tym do KL Auschwitz-Birkenau.

Niemcy wysyłali więźniów Majdanka w trzech transportach ewakuacyjnych. Pierwszy odszedł 8 kwietnia 1944 r. i obejmował 2000 osób, w tym wszystkich chorych z obozowego szpitala męskiego – także tych, którzy zimą na przełomie 1943 i 1944 r. zostali przywiezieni z Auschwitz w transportach więźniów chorych, dla których Majdanek miał stać się oficjalnie Lazaretem.

Kolejny transport do tego obozu został odprawiony z Lublina 13 kwietnia. Tym razem także wywożono więźniów ze szpitali obozowych, w tym chore więźniarki z obozu kobiecego.

22 lipca 1944 r. nastąpiła ostateczna likwidacja Majdanka. Około godziny 18:00 kolumna licząca 800 więźniów pod eskortą esesmanów opuściła obóz. Dołączono do nich jeszcze około 200 osób z podobozu przy ul. Lipowej. Esesmani prowadzili wszystkich bocznymi drogami na południe, w kierunku Kraśnika, Annopola i Ćmielowa. Miejscem docelowym ponownie był KL Auschwitz.

W trakcie tego marszu wielu Polaków zdecydowało się na ucieczkę. Ci, którym nie nadarzyła się dogodna sposobność, pognani zostali dalej pieszo do Ćmielowa, gdzie załadowano ich do wagonów przeznaczonych na węgiel i powieziono do Oświęcimia. Te ucieczki powiodły się kilkudziesięciu osobom, które, dzięki szczęściu i odwadze odzyskały wolność.

Wśród uciekinierów znaleźli się m.in. Bogusław Maliszewski – więzień Majdanka od 8 stycznia 1943 r., przywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego transportem z Radomia oraz Stanisław Olszański przywieziony na Majdanek 2 lutego z więzienia we Lwowie.